Tompoes!

Oh My God Tompoes staat in de fik!

Dat was niet de eerste keer en ik vrees voorlopig ook nog niet de laatste.

Wat bezielt ons vrouwen toch?

Welke gek heeft ooit besloten dat het maar eens afgelopen moest zijn met de oertijd?

Een tijd waarin we gewoon lekker als een stelletje Neanderthalers met een berenvelletje en héél veel haar tevreden waren. Scheelde een hoop tijd en heel veel gedoe en nog vééél meer andere ongemakken.

Vroeger had veel haar nog een functie zoals bijvoorbeeld  isolatie tegen kou maar ook tegen warmte .

Bij de Romeinen en Egyptenaren bestond al een cultuur van ontharen. In andere culturen wordt beharing weer gezien als aantrekkelijk….. maar dus niet binnen de cultuur bij mij in huis!

NEE Kees houdt niet van vrouwen met een snor, een pakkie sjek onder hun armen of een mofje tot aan hun knieën.

Nou ben ik er zelf ook niet zo van en ben dus al op jonge leeftijd aan de slag gegaan om de buitenboel down under in het gareel te houden.

Mijn eerste keer! Op vakantie in Italië, verliefd op de liefde en alles moest kloppen dus alleen woeste krullen op mijn hoofd.  In een douchehokje op een Italiaanse camping aan de slag met een grote tube Veet ontharingscrème. Oh My God, met het zinnetje ‘lees eerst de gebruiksaanwijzing’ had ik toen al niks wat me op de eerste inferno van de Mount of Venus kwam te staan.

Na veel geklieder met De tube leek een epilady leek me DE uitkomst, bleef het wat langer weg, hup met wortel en al eruit! Eigenlijk had ik het kunnen weten als je die barbaarse eerste uitgaven van dat ding zag, een soort spiraal welke in een soort van wafeltje was gedraaid en dan de haren er met bosjes tegelijk uitrukte. Oh My God,  tranen met tuiten, bultjes, jeuk, nog meer tranen, nog meer bultjes, nog meer jeuk,  ja zag er goed uit dat bikini kapseltje.

Als schoonheidsspecialiste had ik al heel wat bikinilijntjes geharst zonder enig medelijden met mijn slachtoffer. Inmiddels zeer bedreven in het Tompoes harsen was ik zover om de hand aan mezelf te slaan, stelt niks voor toch! Nou……dat is ‘m dus ook niet geworden. Ik ben eruit, ik ben niet van de pijn is fijn! Meerdere keren  zat ik vastgeplakt in mijn spijkerbroek na weer een nieuwe mislukte poging.

Na jaren de firma Gillette te hebben gesponsord vond ik dat ik nog één poging moest wagen om in het bezit te komen van een zijdezachte gladde flamoes. Verstandig als ik soms kan zijn heb ik geen verhalen van ervaringsdeskundige aangehoord en heb me blijmoedig in het avontuur gestort van ontharen met de laser.

Op een zonnige vrijdagochtend meldde ik mij in het Limburgse Roermond bij Instituut Pascalle Smeets. Ik ken haar al enige tijd, had goede verhalen over haar gehoord en ben overtuigd van haar deskundigheid. Glimlachend opende Pascalle de deur en ging me voor naar de behandelruimte. Eerder al had ik van haar een uitgebreide uitleg gekregen over de methode die zij hanteert.

Zonder enige gene ontdeed ik mij van mijn onderkleding en nam wijdbeens plaats op de behandelstoel. Dan wordt er natuurlijk nog besproken which way we go, all the way, Brazlian dus, een triangle, ’n Beckham  of een landingsbaan, daar waren we snel uit! Nou… van het gezegde wie zijn benen spreidt, spreidt gezelligheid was hier allerminst sprake. En Oh My God  of zich acuut een wespennest tussen mijn benen genesteld had!

Ik was nog altijd in de veronderstelling  dat àlleen een kind krijgen dus ECHT zeer deed, maar daarbij komen nog een stoot gelukshormonen vrij en hoor je altijd ‘ach die pijn ben je zo vergeten en je krijgt er zóóó iets moois voor terug’. Keihard als ik ben, en natuurlijk door de goede support van Pascalle, heb ik het avontuur doorstaan.

En ik moet zeggen…  de pijn was  zo vergeten en ik weet zeker dat ik er zóóó iets moois voor terug krijg…